Iedereen krijgt al eens een tegenwind te verduren, een contract dat we niet binnenhalen, een promotie die we mislopen, een sportwedstrijd die we verliezen, een ruzie,… Het laat ons even stilstaan en met wilskracht gaan we weer veerkrachtig verder.

Als loopbaancoach en stress & burnout coach kom ik vaak mensen tegen die na 10 of 20 jaar kei hard werken in volle toewijding er plots volledig geen zin meer in hebben. Hun lichaam functioneert niet meer, hun zingeving is volledig verdwenen, hun motivatie is ver zoek, … Het grootste gevaar van zo een “shut down” is dat je het niet ziet of voelt aankomen. Het is alsof je op een autostrade aan het rijden bent en plots tegen een muur aan knalt, zonder waarschuwing.

In 2019 wordt het aantal diagnoses op burn-out geschat op 28.000 werknemers. 30% hiervan zal langer dan 1 jaar afwezig zijn van het werk wat zorgt voor een maatschappelijke kost van 2 miljard euro. 1 op de 5 werknemers loopt risico op een burnout. Forse cijfers die we niet meer kunnen negeren en waar we een maatschappelijke verantwoordelijkheid voor mogen nemen.

Wanneer klanten bij mij in coaching komen, komen ze meestal rechtstreeks van hun werk of zijn ze voor een uurtje kunnen ontsnappen aan de hectiek van de dag: een to do lijstje in hun hoofd, zorgen over de toekomst en pijn uit het verleden. Gedachten spinnen rond in hun hoofd, ze zien er bedrukt en gehaast uit.

Het is ondertussen 15 jaar geleden dat ik de kans kreeg om een hengst te mogen temmen, een hengst die we zelf hadden gekweekt.

Virus Covid-19 vraagt ons vriendelijk maar met lichte dwang om thuis te blijven, om onszelf te ontmoeten, om beste vrienden te worden met "me, myself and I". Wellicht ben ik niet de enige die mezelf tussen 4 muren af en toe tegen komt, die soms in een sombere gedachten spiraal terecht komt of die overspoeld wordt door emoties van angst en verdriet.

Vanmorgen werd ik wakker met hoofdpijn, een knoop in mijn maag en gespannen bovenbenen. Ondanks dat we de laatste weken eigenlijk wel een leuke tijd hebben gehad ( een fietstochtje door het bloesemrijke Haspengouw, extra tijd om paard te rijden, fijne gezinstijd, …) blijkt dat mijn lichaam aangeeft dat ik last heb van stress.

“Ik weet niet wie ik ben.” Dat is vaak de eerste zin waarmee klanten in een traject stappen bij me, alvorens we duiken in reflectie-oefeningen, alvorens we kijken naar perspectieven, dromen en talenten. En iedereen komt de vraag wel eens tegen in zijn leven, als puber, als adolescent, als ouder, als werknemer. Wie ben ik eigenlijk en welke rol is er weggelegd voor mij?

Gemengde gevoelens.

De voorbije weken voelde ik bij mezelf een boosheid, een innerlijke razernij. Ik kon geen concrete oorzaak vinden voor de woede. En een expressie eraan geven was nog moeilijker. Omdat ik mijn emoties niet kon uitten, voelde ik bij me zelf dat ik dag na dag meer op slot ging. Mijn inspiratie en creativiteit verdwenen, ik voelde me minder energiek, de relatie met anderen ging minder vlot en de flow van de dag ging van moeiteloos naar stroef.

Vorige week organiseerden Goele Nickmans en ikzelf een zoom call waarin we filosofeerden over het onderwerp “Missie”. Als gast-spreker hadden we Stijn uitgenodigd, een hedendaagse monnik, die de call met een bijzonder sausje overgoot vanuit zijn visie om te leven zonder missie. Omdat ik van meerdere mensen de vraag kreeg om een opname van de call te krijgen (die er niet is gemaakt), kan je in deze blog de grote lijnen lezen die werden besproken.

Het zit er weer bijna op, onze jaarlijkse gezins-staycation. Ondanks de Corona-maatregelen hebben we genoten van het mooie weer, verborgen pareltjes in België en gezellige babbels met vrienden uit onze bubbel.

Alleen zijn, niemand rond je om te helpen.